İmâm-ı Gazâlî (rh.) hazretlerinden: "îsâ Aleyhisselâm Havârîleri'ne:
- Uykuda olan kardeşinizin mahrem yerlerini rüzgârın açtığını görürseniz ne yaparsınız? diye sordu. Onlar da:
- Örter ve kapatırız, dediler. Hz. îsâ:
- Hayır, belki açar ve açığa çıkarırsınız deyince, Havariler: "Sübhanallah, böyle olur mu, kim böyle yapar?" dediler. Hz. îsâ:
- Sizden birinizin din kardeşi hakkında bir söz duyduğunda, ona biraz daha ekleyip söylemesi, işte uyuyan adamın açılmış olan mahrem yerini biraz daha açması gibidir, buyurdu.
Bilmiş ol ki insan, kendisi için sevdiğini başkası için de sevmedikçe, kâmil bir îmân sahibi olamaz. Kardeşliğin en düşük derecesi, onun sana karşı yapmasını sevdiğin şeyi ona yapmandır. Yine şüphesiz insan, arkadaşının kendisini örtmesini ye kusurlarını başkalarına söylememesini ister. Beklediğinin aksini arkadaşından görürse, ona karşı bir nefret ve kin uyanır. Kardeşinden beklediğinin aksini ona yapması elbette insafsızlık olur. Böy|e yapanlara Kurân-ı Kerîm lisanıyla veyl [hasret] va'dedilmiştir. Nitekim Allah Teâlâ:
"Veyl o kimselere ki, insanlardan aldıkları zaman bol ve ağır alırlar; verdikleri zaman hafif de olsa eksik vermeye çalışırlar" (S. Mutaffifin, 1-2-3) buyurmuştur.
Verdiğinden fazlasını, yaptığından çoğunu bekleyen herkes bu veyl'e dâhildir.
Mahrem şeyleri örtmeyip daha da fazla açmaya çalışmanın menşei, içinde yerleşen kin ve çekememezlik hastalığıdır. Mü'min kimsede bu hastalıklar bulunmamalı her hâlükârda kardeşinin kusurlarını örtmeli ve bağışlamalıdır. Bu hususta Resûl-i Ekrem (s.a.v.) Efendimiz de şöyle buyuruyor:
"Din kardeşinin ayıplarını örten kimsenin, Allah Teâlâ dünya ve âhirette kusurlarını örter. (İhya Tere. 2/442-443)
Fazilet Takvimi